Monday 25 April 2016

Al Tago de la Tero



La Florence- Parko, unu el multaj enurbaj verdaj spacoj, estas bona loko por reviviĝi. Ĉiuj sezonoj donas specialajn vidindaĵojn, belajn kaj ofte surprizitajn.

Plaĉas al mi vidi la unuajn florojn en la arbetaro kaj en la arboj post la iom griza vintro. Sed unu ekflorantan arbon ĉi tie mi ĉiam rigardas kun aparta atento. Temas pri malgranda ĉerizoarbo proksime de la sudflanka parkeniro. Ĝi estas severe damaĝita, verŝajne junaĝe je la suba parto de la trunko. Rigardante tiun parton de la arbeto, oni povas vidi, ke jam montriĝas la interna ligno, kaj ke ĝi ŝajnas mortinta kaj de insektoj tramanĝataj. Sed la ŝelo ĉirkaŭanta la vundon aspektas ne malbone, kvazaŭ la arbo provu fermi la lezon.


En malfrua aŭtuno kaj vintro tiu ĉeriza arbo, staranta iom malrekta ĉe la vojo, aspektas tiom malforta kaj kompatinda, ke mi jam demandis al mi, ĉu ĝi pluan jaron postvivos. Kaj printempe denove la malbeluleto ekfloras, kaj ŝajne eĉ pli forte ol en la pasinta jaro; ĝi estas transformita al blanka bukedo, en kiu abeloj kaj burdoj gaje ĉirkaŭzumadas.

Ja estas aparta arbo. Ĝi estis plantita en 1999 de oksforda societo kontraŭstaranta nuklean minacon. Antaŭ la arbo troviĝas tableto kun enskribo koncerne Hiroŝimon kaj la esperon ke ne okazas alia nuklea katastrofo.
Intertempe pli kaj pli da nukleaj armiloj pretigas por nia plena detruo kaj eĉ la tiel nomata paca nuklea energiouzado montris post Tŝernobilo sian ombran flankon denove en Japanio je la Fokuŝima katastrofo.

Por mi la kripligita arbo en Florence Parko staras kiel simbolo por nia tuta tero, serioze vundita kaj tamen ankoraŭ vivanta. Estas admono por ke ni atentu pri tiu delikata estaĵo.



Majo de 2an 2016

Kiel bona aŭguro, hodiaŭ alvenis svarmo da abeloj en tiu aparta arbeto ! Tre plaĉis al mi tiu vidindaĵo. Mi alvokis la Natura- Abeloj- Societo-on, kaj nelonge poste paro da abelistoj venis por prizorgi ĝin kaj informis min iom pri la abela afero.

Poste hejme mi konversaciis kun la estro de la asocio kaj estis tre surprizita, kiam mi eksciis, ke li nomiĝas Honigmann, kiu estas en la germana Mieloviro. Nomen est omen.



                                  Foto: Abelisto Brian Fiddian, Oksfordo


Friday 8 April 2016

Bardo Neo

Estis jam iom malfrue kaj la ĉefaj vendejstratoj ne plu estis ŝtopitaj de amaso da vizitantoj kaj lokaj homoj, kiam min allogis kaptinta muziko. Mi devis halti kaj atente aŭskulti. Mi vidis viron, kiu sidis kun gitaro surstrate antaŭ jam fermita vendejo. Plaĉis al mi lia mola kaj plena kantado. Li aperinte ne estis unu el tiuj fimuzikantoj, kiu ĉefe celas al monero. Ne, li efektive estas Bardo, unu el la longa tradicio de subĉielaj muzikantoj, kiuj ne povas alie ol muzikeme rakonti pri la vivo.
Ni iom interparolis kaj mi plu aŭskultis lin kanti.

Do, jen Neo, kiel li nomiĝas.
Li estas senhejma homo kreskinta en nia urbo. Sed libervole li rezignis pri fiksa loĝejo ekde li estis junulo.
Mi demandis al li, ĉu li jam ludis en trinkejo kiel kutimas ĉi tie. Iom konfuzita li respondis, ke li nur de kelkaj monatoj ludas la gitaron. Ĉu vere?, mi min demandis. Li sonis laŭ mi kiel profesia kantisto. Liaj kantoj temas pri la vivo surstrate, observoj en la socio kaj kompreneble pri amo ("Vi estas la foto en la albumo de mia menso...")

Nu, intertempe li efektive ludis en diversaj lokoj. Iu gravuleto rekonis lian talenton kaj kun la helpo de Oksforda senhejmo- projekto li jam ekaperis en la interreto per sia propra kanalo. Kaj eble pli mirinda, Neo ĵus preparis sian unuan KD-on. Oni donis al li senpagan tempon en muzikstudio por registri. Kiam li sukcesas, li intencas uzi la enspezojn por fonduso, kiu ebligas akiri pecon da lando por senhejmuloj. Ekzistas ja multnombraj homoj surstrate, kiuj prefere loĝus en propra loĝejo. Por tiuj homoj tia loko povus esti restaĵo dum kelke da tempo ĝis ili denove trovas daŭran loĝejon.
Spite, ke la urba administracio provizas noktan ŝirmejon, senhejmuloj pro diversaj kialoj ofte preferas ne uzi tian.

Esperas mi, ke li daŭre bonfartas kaj liaj revoj efektiviĝas.